شرح دعای ماه رمضان/ 5
توفیق استغفار و وصول به مقام مقربین در دعای روز پنجم ماه رمضان
ماه رمضان سراسر، ماه توبه و استغفار است، اما گاهی توبه و استغفار ما فقط لقلقه زبان است، در حالی که مولای متقیان علی(ع) شش شرط برای توبه و استغفار بیان فرمود؛ توفیق بزرگی برای روزه‌دار است که خداوند متعال نامش را در فهرست مستغفرین واقعی قرار دهد.
به گزارش ایکنا، یکی از راه‌های بهره‌مندی از ماه مبارک خواندن قرائت و تأمل در ادعیه ویژه و پرمحتوای این ماه است. برای مثال دعای هر روز این ماه سرشار از مفاهیم ارزشمند است. در ادامه مروری بر مفاهیم این ماه خواهیم داشت؛
«اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ من المُسْتَغْفرینَ واجْعَلْنی فیهِ من عِبادَکَ الصّالحینَ القانِتین واجْعَلْنی فیهِ من اوْلیائِکَ المُقَرّبینَ بِرَأفَتِکَ یا ارْحَمَ الرّاحِمین».
خدایا! قرار بده مرا در این روز از آمرزش‌جویان و قرار بده مرا در این روز از بندگان شایسته و فرمانبردارت و قرار بده مرا در این روز از دوستان نزدیکت، به مهربانی خودت، ای مهربان‌ترین مهربانان.
در روز پنجم ماه مبارک رمضان از خداوند متعال می‌خواهیم:
الف) توفیق استغفار
اولین خواسته در این روز، توفیق توبه و استغفار است: «اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ من المُسْتَغْفرینَ؛ خدایا! مرا در این روز از توبه‌کنندگان و استغفار کنندگان قرار بده». بدیهی است که ماه رمضان سراسر، ماه توبه و استغفار است، اما گاهی توبه و استغفار ما فقط لقلقه زبان است، در حالی که مولای متقیان علی(ع) شش شرط برای توبه و استغفار بیان فرمود که مهم‌ترین آنها اشک و آه ندامت و پشیمانی از گناهان است و می‌فرماید: «اولها الندم علی ما مضی». توفیق بزرگی برای روزه‌دار است که خداوند متعال نامش را در فهرست مستغفرین واقعی قرار دهد.
به قول مولوی:
لیک استغفار هم در دست نیست/ ذوق توبه نقل هر سرمست نیست
هر دلی را سجده هم دستور نیست/ مزد رحمت قسم هر مزدور نیست
اگر اشک و آه ندامت، پیوسته در دعا و استغفار ما نباشد، ذوق توبه حاصل نمی‌شود و رحمت الهی و مغفرت او شامل دل‌های غافل هرگز نمی‌گردد.
ب) عبد صالح
دومین درخواست انسان روزه‌دار این است: «واجْعَلْنی فیهِ من عِبادَکَ الصّالحینَ القانِتین؛ خدایا! مرا در این روز از بندگان صالح خود قرار بده». بدیهی است عبد صالح کسی است که عمل صالح انجام می‌دهد و این عمل صالح را از روی انقیاد و اطاعت باطنی به‌جا می‌آورد و طمعی به مزد و پاداش آن ندارد.
اگرچه خداوند متعال مزد اعمال بندگانش را چندین برابر می‌دهد، به قول حافظ: «تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن، که خواجه خود روش بنده پروری داند». عبد صالح، آرام‌آرام استعداد ورود به جرگه اولیای الهی را پیدا می‌کند که درخواست بعدی انسان روزه‌دار در روز پنجم است.
ج) اولیای مقرب
«واجْعَلْنی فیهِ من اوْلیائِکَ المُقَرّبینَ بِرَأفَتِکَ یا ارْحَمَ الرّاحِمین؛ خدایا! در این روز مرا از اولیای مقرب خودت قرار بده، به حق لطف و مهربانی‌ات، ای مهربان‌ترین مهربانان».
بدیهی است اولیای مقرب الهی کسانی هستند که نه طمعی به دنیا دارند و نه آخرت، بلکه فقط خدای مهربان را دوست دارند. به قول سعدی: «خلاف طریقت بود کاولیاء، تمنا کنند از خدا جز خدا». رسول اکرم(ص) فرمود: «الدنیا حرام علی اهل الاخرة و الاخرة حرام علی اهل الدنیا و هما حرامان علی اهل الله؛ دنیا بر اهل آخرت حرام است و آخرت نیز بر اهل دنیا حرام است و نیز دنیا و آخرت هر دو بر اهل‌الله حرام است، چون کسی که اهل‌الله است، فقط خدا را می‌خواهد». به قول سعدی: «ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا، حلوا به کسی ده که محبت نچشیدست».
مولای متقیان علی(ع) فرمود: «الهی ما عبدتک خوفا من نارک و لا‌طمعا فی جنتک بل وجدت اهلا للعبادة فعبدتک؛ خدای من! تو را از خوف دوزخ با طمع بهشت بندگی نمی‌کنم بلکه تو را شایسته ستایش یافتم، فلذا از این جهت تو را بندگی می‌کنم». حق‌تعالی که ربوبیت محض است، اقتضای عبودیت بندگان می‌کند و بدیهی است که انسانی چون امیرالمومنین علی(ع) که در کمال عبودیت است فقط برای خدا بندگی کند، نه به طمع بهشت و ترس از دوزخ. به قول حافظ: «از در خویش خدایا به بهشت مفرست، که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس».
انتهای پیام مطالب مرتبط
